Mlyny i mlynarze - okolice Czestochowy

Lektura wciąga.....

Krysztof Rzepkowski. Złoty kciuk. Młyn i młynarz w kulturze Zachodu.  


books.google.pl/books?id=QIcmDwAAQBAJ&pg...o%20sciendum&f=false

Jeśli są osoby poszukujące młynarzy w okolicach Częstochowy i zainteresowane są miejscowością Parzymiechy i okolicznymi wsiami, to proponuję ściągnąć z biblioteki --> indeksy zbiorów metrykalnych, zbiór Parzymiechy UMZ 1808 - 1853.xls.
W aktach zapisywane były zawody, jakimi zajmowały się osoby wymieniane w tych aktach.
Po ściągnięciu zbioru na własny komputer, funkcją Excele'a "znajdź" można odszukać zawód młynarz (kilkanaście nazwisk) i funkcja pozwoli odszukać nazwiska i daty zdarzeń w których  młynarz uczestniczy.
Może pozwoli to poszerzyć wykaz osób wykonujących zawód młynarza w okolicach Częstochowy.
Janusz Kowalski

1819-06-01 w Lublińcu bierze ślub Joseph Schembor, młynarz przy zamku w Lublińcu pochodzący z Poczesnej. Jego potomkowie będą młynarzami m.in w Ojcowie, Niedźwiedziu.

Szukam wszelkich informacji o właścicielach i dzierżawcach młynów w Kamieńskich Młynach w XIX i XX wieku.

Błażej Patorski a wcześniej Patora syn Karola Patory i Apolonii Kowalczyk urodził się 22 lutego 1840 roku w Feliksowie pow. Poddębice. Ożenił się z Julianną Józefą Fiszer. Ślub brali w Dobroniu 8 lutego 1863 roku. Julianna urodziła się w Dankowie k. Krzepic w rodzinie Antoniego i Marcjanny Fiszerów do Ldzania koło Dobronia i mieli młyn wodny w Talarze. bo Karol i Apolonia mieli 10 dzieci, 5 synów i 5 córek. Błażej był z tej rodziny najmłodszy. Prawie rok po ślubie bo 3 lutego 1864 roku urodził im się Talarze pierwszy syn Roman a mój dziadek który w przyszłości był właścicielem młyna Wały. Niedługo po tym wydarzeniu przeprowadzili się do Tronin i kupili młyn i gospodarstwo.

Informacja dla p. Andrzeja Patorskiego:
ślub Błażeja Patorskiego i Julianny Fiszer odbył się dnia 10.02.1863 w parafii Dobroń.

A młyn Talar w Ldzaniu nadal stoi i dobrze się ma. W głębi dworek Fiszerów. Osoby mobilne zapraszam do odwiedzenia miejsca bo jest wyjątkowo urokliwe.Jak zresztą większość osad młynarskich.

Dziękuję za skan aktu urodzenia. Miałem tylko odpis który sporządziłem w Archiwum Państwowym w Łodzi. Byłem w Talarze zobaczyć byłe posiadłości Fiszerów. Obecny właściciel młyna bardzo dba o młyny i otoczenie. Znakomicie zagospodarowany teren, warty odwiedzenia.  

Dzień dobry,
poszukuję informacji na temat młynów w miejscowości ŻARKI. Moja przygoda z poszukiwaniem przodków jest bardzo krótka i zaczęła się od pomysłu budowy drzewa genealogicznego w prezencie dla mojego taty, którego mama pochodzi z Jaworznika (Janina Bubel 1925-1987). Jej rodzicami byli Adam Bubel (1899-1944) i Waleria Cyz (1903-1956). Rodzice obojga również pochodzili z Jaworznika, gdzie jak udało mi się zauważyć rodzina Bubel była bardzo liczna. Na pokrewnym forum otrzymałam niezwykłą informację, że rodzina Bublów przybyła do Jaworznika z Żarek, a dokładnie z jednego z tamtejszych młynów, którego byli właścicielami. Prawdopodobnie utracili ten majątek (z opowiadań wiadomo, że właściciel przegrał go w karty, a następnie odebrała sobie życie). Historia niezwykła.
Mam do Państwa pytanie, czy znajdę gdzieś wiadomości dotyczące historii rodziny Bublów w odniesieniu do żareckich młynów. Może są dostępne publikacje lub opracowania dotyczące tamtych czasów. Każda informacja będzie dla mnie wartościowa. Z góry dziękuję za pomoc.
Pozdrawiam serdecznie,
Agnieszka Jakubowska

Proszę poszukać w Bibliotece:
www.genealodzy.czestochowa.pl/zasoby/biblioteka
dokumentu "Spis mieszkańców parafii Żarki 1791".
Są tam wymienione młyny znajdujące się na terenie parafii.

Pozdrawiam
Ewa

Co może oznaczać napis "Jondalor" na belce młyna - wiatraka w Chotowie?Wiesław Macoch

Zgaduję (nie wiem, czy dobrze), że z F i t wyblakły poprzeczne znaki i z Fondator (czyli fundator) zrobił się nic nieznaczący Jondalor. Czy jest jakieś zdjęcie belki, by to potwierdzić?

Nie mam innego zdjęcia. Postaram się zdobyć. Wiem, że Jan Sychla był budowniczym tego młyna i młynarzem.

Mieszkańcy Żurawia jeździli do młyna na Babiu - dziś Smyków. W pobliżu Żurawia były inne młyny: w Kniei, dwa w Przyrowie (miejski i wójtowski), w Wiercicy i Sygontce. Inne: w Mstowie i Potoku.
Pierwszy młyn w Żurawiu na Figurze wybudował w 1937 Teofil Kleszczewski z Mstowa (elektryczny

Józef Kawecki, Historia wsi Zuraw, (2020) s. 113

Dnia 12.01.1932 r. Karol hr. Raczyński sprzedał osadę młynarską Babie o powierzchni 17.0084 ha wraz z budynkami, młynem wodnym, urządzeniem młyńskim, siłą wodną i tym wszystkim co z natury, przedmiotu i przeznaczenia nieruchomość stanowi, bez wyłączenia, wolną od długów i obciążeń. Nabywcami byli Rafał syn Leona i Michalina z domu Michno małżonkowie Jagoda oraz Adam syn Rafała i Marianna córka Łukasza z domu Wuczyńska małżonkowie Jagoda, zamieszkali we wsi Żuraw. Cena kupna: 60.000 zł. Rafał i Michalina Jagoda nabyli 3.0002 ha ziemi otoczone ze wszystkich stron wodą wraz z budynkami, młynem wodnym, urządzeniem młyńskim oraz siłą wodną za 40.000 zł. Adam i Marianna Jagoda nabyli pozostałe 14.0082 ha za 20.000 zł. W posiadanie nabytego majątku Jagodowie wchodzili w dniu dzisiejszym. Podatki z tego majątku obciążały nabywców od 1.01.1932 r. Do czasu oddzielenia nabywanego majątku od folwarku Babie litera A pod względem podatków nabywcy Jagodowie zobowiązali się płacić przypadające z nabytego majątku podatki do Kasy Zarządu Dóbr Złoty Potok na każde żądanie tego Zarządu. Przed podpisaniem aktu kupujący zapłacili Karolowi hr. Raczyńskiemu 55.000 zł. Pozostałą część ceny tj. 5000 zł nabywcy zobowiązali się solidarnie zapłacić Karolowi hr. Raczyńskiemu gotówką w kancelarii notariusza Tadeusza Kossa za rok jeden licząc od dnia dzisiejszego, bez uprzedniego wezwania, z procentem 12% liczonym od dnia dzisiejszego i płatnym rocznie z dołu. Dłużnicy Jagodowie zastrzegli sobie prawo spłaty tej sumy przed terminem ratami po 1000 zł za prywatnym pokwitowaniem Głównego Zarządu dóbr Złoty Potok. Wszystkie koszty i opłaty od niniejszego aktu obciążały w całości sprzedawcę Karola hr. Raczyńskiego. Od sprzedaży niniejszej dokonanej w drodze parcelacji na podstawie przepisów o reformie rolnej pobrano w gotówce opłaty stemplowej 600 zł, od pełnomocnictwa 3 zł, od pierwszego wypisu 5 zł, dodatku 10% - 60 zł i 80 gr. i na rzecz notariusza 500 zł. W imieniu Karola hr. Raczyńskiego osadę młynarską Babie sprzedawał Jan Władysław Berger zamieszkały w Warszawie przy ulicy Plac Dąbrowskiego 2 na mocy plenipotencji Karola hr. Raczyńskiego sporządzonej przed notariuszem Antonim Massalskim w Warszawie dnia 21.11.1931 r. za nr aktu 1833.
(Archiwum Państwowe w Częstochowie, Akta notariusza Tadeusza Kossa w Częstochowie, sygn. 14, akt nr 100 z 12.01.1932 r.)
Obecnie Babie stanowi część wsi Smyków w gminie Przyrów.

W Warszawie pani Szaflik opisuje historię rodziny. Książka ma być niedługo wydana. Pozdrawiam.

Pożary. We wsi Magreta, gm. Krzepice spalił się drewniany młyn wodny, należący do Stanisława Tasarza. Straty wynoszą około 260 rubli. (Goniec Częstochowski, nr 102 z 12.04.1908, s. 2)
Młyn Magreta opisałem w niniejszym wątku na str. 9.

Pożar w Korwinowie. Spłonął młyn wodny i tartak. 1937r
Przyczyną pożaru krótkie spięcie, Popularne miejsce wycieczek „całej Częstochowy", Korwinów, leżący w odległości około 10 kilometrów przy linii kolejowej Częstochowa - Katowice, byt dzsiejszej nocy widownią dużego pożaru. Spłonął mianowicie młyn wodny i tartak, należące do Antoniny Pałorskiej. Pożar wybuchł okało godziny 11-ej w nocy w młynie i znajdując pod dostatkiem łatwo palnego materiału, niemal momentalnie zajął cały budynek. Buchnęły w niebo stupy ognia, krwawym blaskiem rumieniąc wody rzeki. Z pożogi jęły wystrzelać snopy iskier. Za chwilę ogień objął sąsiadujący z młynem tartak, gdzie na szczęście nie było zapasów drewna. Na alarm pośpieszyła z pomocą miejscowa straż ochotnicza; później przybyły straże ogniowe z Rakowa, Wrzosowy i Częstochowy. Dzięki sprawnej akcji ratowniczej i okoliczności, że noc była bezwietrzna, pożar udało się zlokalizować około godziny 2-ej w nocy. Uratowano położony o podal na górce dom mieszkalny i zabudowania gospodarcze. Ocalały również składy drzewa. Młyn z urządzeniem i zapasami zboża oraz tartak spłonęły jednak doszczętnie. Straty wynoszą około 70.000 zł. Poważniejszych wypadków z ludźmi nie było. Przyczyną pożaru było krótkie spięcie. W młynie pracowała bowiem turbina, wytwarzająca elektryczność do oświetlenia. W sąsiedniej cegielni, zaopatrywanej w prąd właśnie ze spalonego młyna, zauważono okolo godz. 11- ej, że zgasło światło. W chwilę potem wybuchł ogień.
Źródło: ,,Goniec Częstochowski" nr 154,1937r

Wkradła się Panu drobna literówka, bowiem spalony młyn należał do Antoniny Patorskiej, a nie Pałorskiej. Patorscy to znana w okolicach Częstochowy i Radomska rodzina młynarska zajmująca się tym fachem od pokoleń:
www.geni.com/people/Antonina-Patorska/6000000046108099822
Spalony młyn położony był na tzw. Osadzie Młynarskiej Wały. Opisałem ją na stronie 10 niniejszego wątku.

Na zabijaku wiem w którym miejscu był i właścicielami byli moi krewni 

Nazw nie znam ale wiem gdzie były młyn w 
Czekanka i Zabijak 

Witam Krewniaczkę 
U mnie też byli Młynarze z Zabijaka 
Można prosi o kontakt na priv
 

jaka konkretnie miejscowość pana interesuje ?

Osada młynarska Śliwaków, gmina Kłomnice.

Osada ta należała do dóbr Konary i została z nich wydzielona. Według pomiarów z 1929 r. jej powierzchnia wynosiła 23.3644 ha. Na tę powierzchnię składały się: ogrody place i zabudowania – 2.3855 ha, grunty orne – 11.4502 ha, łąki – 5.8746 ha, bagna – 0.5219 ha, wody – 2.2090 ha, piaski i inne nieużytki – 0.2886 ha, drogi i rowy – 0.6346 ha.
Prawo wieczystej dzierżawy młyna Śliwaków do 1900 r. należało do Bolesławy Pieniążek z domu Kędzierskiej córki Mikołaja. Niestety nie wiadomo od kiedy. Dnia 4 października 1900 r. w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie na licytacji publicznej prawa wieczystej dzierżawy młyna Śliwaków nabył Roman Jaskulski syn Adama za 18.050 rubli.
Roman Jaskulski zmarł w Warszawie 21 października 1924 r. o godzinie 7 rano w wieku 63 lat. Był wdowcem, obywatelem ziemskim, urodzonym we wsi Wroników w powiecie piotrkowskim, synem Adama i Florentyny z Mrozków. Świadkami zgłaszającymi zgon byli: Wojciech Jaskulski kupiec i Mieczysław Gintowt podkomisarz policji, obaj pełnoletni, zamieszkali w Warszawie. Zgon nastąpił przy ul. Książęcej 1751. (ASC parafii św. Aleksandra w Warszawie, akt zgonu nr 319 z 1924 r.) Numer 1751 to numer hipoteczny, a właściwy adres to ulica Książęca 2. Pod tym adresem znajdował się szpital św. Łazarza.
Dnia 23 maja 1925 r. wszczęto postępowanie spadkowe po zmarłym Romanie Jaskulskim.
Maria Regina z Jaskulskich Pęczalska żona Henryka Pęczalskiego odziedziczyła tę osadę w drodze spadku po zmarłym ojcu Romanie Jaskulskim na podstawie protokołu regulacji spadku z dnia 8 stycznia 1938 r.
Ziemia wchodząca w skład osady młynarskiej była własnością Marii Reginy Pęczalskiej, natomiast sam młyn Śliwaków był prawnie wieczystą dzierżawą. Jednakże jak to wynikało z aktu notarialnego przed notariuszem Kokczyńskim w Piotrkowie z dnia 27 września 1921 r. za nr aktu 581 czynsz wieczysty z tej dzierżawy został już spłacony. Sąd Okręgowy w Piotrkowie tytułem wykonawczym z dnia 20 września 1934 r. zatwierdził ten akt, a wszystkie działki ziemi wraz z młynem zostały połączone w jedną całość pod nazwą „Osada młynarska Śliwaków”, której jedyną właścicielką była Maria Regina Pęczalska.
Maria Regina Pęczalska wydzieliła z tej osady 2.0466 ha tj. połowę łąk, wód wraz z połową młyna, tartaku, maszyn i urządzeń znajdujących się na tej przestrzeni i sprzedała 15 stycznia 1938 r. Alicji Rajchel za 20.000 zł. Akt kupna sprzedaży sporządzono przed notariuszem Henrykiem Płoweckim w Częstochowie za nr aktu 26. Jak wynika z aktu notarialnego Maria z Jaskulskich Pęczalska wraz z mężem zamieszkiwała w Częstochowie przy ul. Kopernika 2, natomiast Alicja Rajchel, córka Kajetana, pełnoletnia panna, zamieszkiwała w Kazimierzy Małej, gminy Kazimierza Wielka, powiatu pińczowskiego. W skład sprzedawanej części znajdowała się połowa łąk, wód wraz z połową młyna i tartaku z całym ich wewnętrznym i zewnętrznym urządzeniem, maszynami, pasami transmisyjnymi, turbinami, gatrem, krajzegą i wszystkimi bez wyłączenia narzędziami. W posiadanie prawne nabywczyni wchodziła w chwili podpisania aktu notarialnego, w posiadanie faktyczne zaś z obowiązkiem opłacania podatków z dniem 1 lutego 1938 r. Wszelkie podatki do dnia 1 lutego 1938 r. opłacała sprzedająca. Strony zgodziły się na przeprowadzenie przez wydzieloną część nowej drogi i skasowania przez to starej drogi. Sprzedawana nieruchomość nie była obciążona żadnymi długami.
Maria Regina Pęczalska wydzieliła z tej osady 2.0466 ha tj. drugą połowę łąk, wód wraz z połową młyna, tartaku, maszyn i urządzeń znajdujących się na tej przestrzeni i sprzedała 17 kwietnia 1939 r. Ignacemu synowi Jakuba i Janinie z Maciejwskich małżeństwu Skwarskim w dwóch równych częściach za 23.000 zł. Akt kupna sprzedaży sporządzono przed notariuszem Henrykiem Płoweckim w Częstochowie za nr aktu 236. Jak wynika z aktu notarialnego Maria z Jaskulskich Pęczalska wraz z mężem zamieszkiwała w Częstochowie przy ul. Kopernika 2, natomiast Ignacy i Janina Skwarscy zamieszkiwali w Makowie Mazowieckim w woj. warszawskim. W skład sprzedawanej części znajdowała się połowa łąk, wód wraz z połową młyna i tartaku z całym ich wewnętrznym i zewnętrznym urządzeniem, maszynami, pasami transmisyjnymi, turbinami, gatrem, krajzegą i wszystkimi bez wyłączenia narzędziami i inwestycjami powstałymi w 1938 r. W posiadanie prawne i faktyczne nieruchomości małżonkowie Skwarscy wchodzili w chwili podpisania aktu notarialnego. Wszelkie podatki do dnia 1 stycznia 1939 r. opłacała sprzedawczyni, a od tej daty nabywcy. Sprzedawana nieruchomość nie była obciążona żadnymi długami. Małżonkowie Skwarscy obowiązani byli dawać bezpłatnie światło elektryczne sprzedawczyni Marii Pęczalskiej dla oświetlenia pozostałej reszty osady młynarskiej, leczy tylko dotąd, dokąd reszta tej osady będzie w posiadaniu sprzedawczyni. Maria Pęczalska zastrzegała sobie prawo bezpłatnego przejścia i przejazdu przez upust i drogę do łąk, położonych na lewym brzegu rzeki Warty, przy czym zaznaczała, że słupy i linia do przewodów elektrycznych, znajdujące się na pozostałej przestrzeni osady stanowią jej wyłączną własność.
Dnia 14 kwietnia 1947 r. Maria z Jaskulskich Pęczalska sprzedała z należącej do siebie nieruchomości „Osada młynarska Śliwaków” ziemię mającą figurę klina o powierzchni około 1 morgi, graniczącą od północy z częścią należącą do małżonków Skwarskich, od wschodu z drogą wiodącą od Śliwakowa do Gidel i od południowo zachodniej strony z ogrodem za 15.000 zł. Nabywcami byli Janina z Maciejewskich Skwarska wraz z mężem Ignacym. W chwili sprzedaży Maria Pęczalska mieszkała w Częstochowie przy ul. Dąbrowskiego 10, a małżeństwo Skwarscy w Śliwakowie. Małżonkowie Skwarscy wchodzili w posiadanie ziemi w chwili podpisania aktu z obowiązkiem opłacania podatków od tego dnia. Akt kupna sprzedaży sporządzono przed notariuszem Henrykiem Płoweckim w Częstochowie za nr aktu 498.
Dnia 18 października 1947 r. Ignacy i Janina Skwarscy sprzedali należącą do siebie część nieruchomości „Osada młynarska Śliwaków” Walerianowi i Felicji małżeństwu Krysztofowicz i Ignacemu i Józefie małżeństwu Lisowskim. Małżeństwo Skwarscy w chwili sprzedaży zamieszkiwali w osadzie młyn Smrock, gminy Szelków, powiatu Maków Mazowiecki. Akt kupna sprzedaży sporządzono przed notariuszem Henrykiem Płoweckim w Częstochowie za nr aktu 1571.
Dnia 21 października 1947 r. Maria z Jaskulskich Pęczalska sprzedała z należącej do siebie nieruchomości „Osada młynarska Śliwaków” ziemię o powierzchni około 4 mórg czyli około 2.2400 ha położoną pomiędzy drogą z jednej, gruntami wsi Śliwaków z drugiej, działką Bugaja z trzeciej i działką Śliwakowskiego z czwartej strony za 40.000 zł. Nabywcami byli Stanisław Musiał, Stefan Musiał i Bronisław Musiał, synowie Jana i Józefy. Stanisław Musiał nabywał półtorej morgi przez całą długość od strony Śliwakowskiego, Stefan Musiał półtorej morgi przez całą długość, Bronisław Musiał jedną morgę przez całą długość od strony Bugaja. W chwili sprzedaży Maria Pęczalska mieszkała w Częstochowie przy ul. Dąbrowskiego 10, a bracia Musiał we wsi Zawada, gminy Konary. Nowi nabywcy wchodzili w posiadanie gruntu w chwili podpisania aktu, z obowiązkiem płacenia od niego podatków od dnia 1 stycznia 1948 r. Sprzedawana ziemia była wolna od długów. Akt kupna sprzedaży sporządzono przed notariuszem Henrykiem Płoweckim w Częstochowie za nr aktu 1593.
Dnia 30 kwietnia 1948 r. Stanisław Musiał sprzedał należącą do siebie półtorej morgi ziemię z „Osady młynarskiej Śliwaków” z wszystkimi prawami i przynależnościami za wyłączeniem tegorocznych zasiewów swojemu bratu Bronisławowi Musiałowi za 15.000 zł. W posiadanie prawne nabytej części nabywca wchodził z chwilą podpisania aktu, zaś w posiadanie i użytkowanie miał wejść natychmiast po dokonaniu przez sprzedawcę zbioru tegorocznych zasiewów. Podatki opłacał nabywca z chwilą nabycia gruntu. Akt sporządzono przed notariuszem Henrykiem Płoweckim w Częstochowie za nr aktu 862.
O młynie Śliwaków pisał Tomasz Kuźnicki:
„Pierwszy młyn wodny nad rz. Wartą we wsi Śliwakow, gm. Konary, z parafią w Kłomnicach istniał już w XVIII w., kiedy to wzmianka w lustracji z 1789 r. wymienia młynarza Jana Szliwakowskiego w osiadłości wsi Zawad „na Szliwakowie”, opłacającego z młyna i kwarty czynszu 70 zł i 27 gr. Posesorem [czyli dzierżawcą] Zawad, jak i Konar, był wówczas Michał Czerminski. Wzmianka z roku 1803 wymienia, iż był to wówczas budynek drewniany, posiadający koło nasiębierne. Często nawiedzały go powodzie. Spalił się około roku 1890. Wcześniejsza wzmianka z roku 1889 wylicza w osadzie 3 domy, 3 mieszkańców i 39 mórg ziemi dworskiej. Młyn został odbudowany z drzewa w tym samym czasie. Z kolei powódź w 1918 r. uszkodziła poważnie budynki produkcyjne i mieszkalne. W 1921 r. dokonano tu gruntownej przebudowy i modernizacji. W miejsce 2 par kamieni francuskich wprowadzono 2 pary walców, a zamiast koła – turbinę. Młyn posiadał wówczas także jagielnik, perlak, żubrownik, drewniane urządzenia wodne. Sam budynek był jednopiętrowy, część mieszkalna parterowa. W 1965 r. powódź ponownie uszkodziła budynek produkcyjny. W roku następnym był już w remoncie, jednakże chylił się stopniowo ku ruinie. Wzmianka z 1902 r. wymienia ten młyn wodny jako walcowy, co może oznaczać iż parę walców zainstalowano wcześniej, niż wymienia to Baranowski w Katalogu Zabytków. Młyn stał jeszcze w roku 2000, obecnie pozostały po nim resztki gruzu. Właścicielem w latach 1922 – 1924 był Roman Jaskulski. Notatka w prasie donosiła: Z żałobnej karty. W końcu ub. miesiąca zmarł śp. Roman Jaskulski, właściciel młyna na Śliwakowie, główny zarządca majątku po śp. Filipowiczu w R – sku. Św. P. Jaskulski zmarł w klinice w Warszawie, gdzie leczył się na chorobę sercową. Pochowany w Kłomnicach [Gazeta Radomskowska, nr 46 z 1924, s. 6]. Następnie w 1924 r. młyn prowadził J. Jeziorski, dalej Józef Rajchel (Reicher) i Mieczysław Łuszczyński oraz H. Pęczalski. Dzierżawcą za czasów Łuszczyńskiego był Skwarski. W Gazecie Radomskowskiej z 1934 r. czytamy: W młynie p. pułk. H. Pęczalskiego we wsi Śliwaków, gm. Konary, zdarzył się w poniedziałek nieszczęśliwy wypadek, który pociągnął za sobą życie człowieka. Oto kamień młyński wyskoczywszy z osi zabił na miejscu znajdującego się tamże młynarza Rorata, mieszkańca wsi Zawada. Na miejsce wypadku przybyła policja i prowadzi w tej sprawie dochodzenie.” – Tomasz Kuźnicki, Z dziejów młynarstwa Radomska i regionu (Katalog), Radomsko 2009, s. 158 – 159.
Poniżej na fotografiach przedstawiono mapy Osady młynarskiej Śliwaków z okresu międzywojennego.